Vanaf mijn bank ben ik er sinds half maart getuige van hoe een duivenvrouwtje het hof gemaakt wordt.
Alleen woon ik in een flat, zeven hoog.
Dat was voor mij dus volslagen onverwacht.
Op zich al een verrassing dat je vogels en vlinders op je balkon treft, maar blijkbaar hebben ze het naar hun zin, want de afgelopen jaren is het een komen en gaan van koolmeesjes, pimpelmeesjes, groenlingen, groene halsbandparkieten, Turkse tortels, houtduiven en natuurlijk meeuwen, kauwtjes en eksters, naast een grote verscheidenheid aan vlinders die op mijn bloembakken afkomen.
Heerlijk, dat had ik eigenlijk niet verwacht toen ik drie jaar geleden van mijn eengezinswoning aan een natuurgebied via een korte tussenstop aan een dorpsstraat op zeven hoog in deze flat belandde.
Toegegeven, de naaste omgeving kent vele parken, groenstroken en zelfs een behoorlijk uit de kluiten gewassen sloot, dus helemaal "stads" is het niet. Zeker als kruinen van de bomen getooid zijn met alle kleuren loof en de bloembakken vol staan met vlinder- en insectenlokkende plantjes.
Ik heb eerder duiven de gelegenheid gegeven in mijn leefomgeving hun nest te bouwen en van die ervaring weet ik dat het vreselijk gemakzuchtige nestenbouwers zijn.
Drie-vier takjes en klaar zijn ze... vinden ze.
Dat er geen echte bodem is en dat de meeste eieren daar niet op gebouwd zijn, dat lijkt iedere keer weer een verrassing voor ze.
Ik heb wat ongeplande omeletten van de stoep moeten verwijderen.
Omdat ik dat wel heel zielig vond, heb ik toen besloten een plankje onder het balkon van de eerste etage te bevestigen met een broedschaal erop en uiteindelijk zagen ze wel in dat dat toch wel een steviger basis vormde voor hun gezinsgeluk.
We hebben het geweten: die zomer hebben we 4 nesten gehad (van bouw tot uitvliegen duurt ongeveer 7 weken per nest) met in totaal 7 jongen.
Nou ben ik graag bereid om mijn leefruimte te delen met mijn gevederde broeders en zusters, maar niet geheel en al ten koste van mijn eigen leefgenot.
Dat betekende dat er goede afspraken gemaakt moeten worden over het gebruik van de gemeenschappelijke ruimten, in dat geval de tuin en de picknicktafel waar we altijd aan zaten als we zaten te bbq-en. En dat deden we 's zomers dagelijks.
Ik had maar één echte keiharde eis: ik wilde dat ik met mijn gezin en ons bezoek veilig buiten kon zitten en poepvrij kon eten en dat ik niet dagelijks alle flatsen hoefde op te ruimen.
Een redelijk eis, vond ik, aangezien ik de huur betaalde.
Terug naar het hier en nu: sinds kort heb ik dus een verliefd houtduivenpaartje op mijn balkon.
Hij doet erg zijn best, hoor, dat moet ik toegeven: met opgeblazen borst, verleidelijk koerend en baltsend... ik zou er als duivenvrouwtje ook voor vallen.
Met deze ervaring op zak, wist ik dat ik voor een uitdaging gesteld zou worden. Een balkon is natuurlijk een stuk kleiner dan die tuin van toen. En de ranke Turkse tortels van toen, hadden plaatsgemaakt voor de grotere houtduiven. Niet echt praktisch, maar wel de realiteit:
De eerste dagen zag ik het stuntelige nestelwerk meewarig aan.
Een andere duivensoort, met een iets groter koppie maar qua inhoud... eh... geen noemenswaardig verschil.
Zo leek het.
Ik schreef dan ook al snel:
"Ik vrees dat die duiven weer een onmogelijk domme plek op mijn balkon hebben gevonden voor hun nest van drie losse strootjes en vier eieren...Als er één diersoort is zonder enig instinct voor het behoud van de soort, dan zijn het duiven.Dat wordt weer omeletten rapen...Man-o-man, je zou bijna voordoen hoe het moet...#zucht"
 |
"Ik vind het nog steeds een onhandige plek voor een nest.
Persoonlijk." |
Maar goed, het werd allengs wel duidelijk dat deze hofmakerij een serieus gevolg zou krijgen.Eerlijk gezegd had ik het idee dat ze mijn paradijsje na de hofmakerij zouden verruilen voor een of ander vinexnest, maar dat ze regelmatig op mijn balkon terug zouden keren, dat was wel duidelijk.
Daarom schreef ik een paar dagen later dapper:
"De onderhandelingen over de verdeling van mijn balkon in een leefruimte voor mij en duivenruimte zijn in volle gang: ik heb de balkondeur opengezet.Nu is het de bedoeling dat ze leren dat ze niet naar binnen mogen, ook niet als de balkondeur open staat (en ik er niet ben...)
En dat uitwerpselen niet op de balkonzijde geaccepteerd worden; dus netjes met de duivenbips over de reling.
De volgende stap is dat ik ongestoord in mijn luie stoel kan gaan zitten studeren als zij op mijn balkon ronddartelen.
Het examen bestaat uit een was te drogen hangen en schoon weer binnen halen...
#leerdoelen
#grenzen"
Maar ik heb deze houtduiven onderschat.Ik geef het ruiterlijk toe.
😍
